Vivien Roubaud - Temps suspendu

Vivien Roubaud brengt deze solotentoonstelling naar Le Pavillon, centrum voor kunst en technologische experimenten, om er een innige dialoog tussen techniek en poëzie tot stand te brengen. Van hun functie ontdane objecten, gehinderde stromen, onzichtbare fenomenen … Alles is op zoek naar een evenwicht, zonder daar ooit te blijven hangen. De tentoonstelling Temps Suspendu (Bevroren in tijd) verenigt een constellatie van installaties – motoren, sensoren, hybride structuren – die in elkaar zijn gestoken als fragmenten van een beeld- en klanktaal. 

Roubaud verkent de marges van de techniek, daar waar de machine aarzelend en kwetsbaar lijkt. Zijn installaties zijn verre van efficiënt. Ze sputteren en haperen, maken latente bewegingen en brengen amper merkbare pulsaties voort. In The Creepers - Multifunctionele printer, kogellager, regelaar (2022) draaien weer in elkaar geflanste printers onhandig rond hun as. Hun stroom van kleurrijke tekens transformeert de tekst in organische spiralen, waarbij het toeval een visueel landschap mag tekenen. De titels van zijn werken zijn bijna altijd een opsomming van de onderdelen. Het is een bewust letterlijk protocol dat focust op een assemblage waarin elk element telt. Deze van hun oorspronkelijke functie ontdane objecten tonen andere manieren om werelden te creëren en nodigen de toeschouwer uit om stil te staan bij wat produceren eigenlijk betekent. De machines van Roubaud streven geen efficiëntie na. Ze verbruiken, ademen of sloven zich uit. 

Opblaasbare ballen, kroonluchters met pegels, draaiende collector, vierentwintig volt (2024 - 2025) verzamelt oude kroonluchters die zitten opgesloten in plastic ballen. Ze draaien in het rond, in een nu eens rustig en dan weer koortsachtig ritme, terwijl Vuurwerk, ontgaste petroleumgel, onvolledige verbranding, PMMA-buis (2014 - 2025) de sporen van een vluchtige energie fixeert in polymeergel. Onder de koepel van Le Pavillon modelleert Vier touwen, rem, motor, reddingsdeken, 48 volt (2025) de lucht en zijn densiteit, waardoor ongrijpbare stromen waarneembaar worden. Het getik, geritsel en geschok van deze constructies vermengen zich met hun bewegingen, om zo pulsaties voort te brengen die vaak onzichtbare krachten tastbaar maken.

De fascinatie voor het leven komt tot uiting in de subtiele en gevoelige bewegingen van bepaalde werken, zoals de vlindervleugels die weer klappen dankzij draden met vormgeheugen in Vlindervleugels, nikkel, titanium, koper, glas, twaalf volt (2021) of de vrucht van de esdoorn van Stationaire Samara AEC (2023) die zweeft in een continue luchtstroom, in een verlenging van de ritmes van de natuur. 

De tentoonstelling is een aaneenschakeling van bijzondere momenten waarin verwondering ontstaat door een onverwachte wending, in het wapperen van een zeil, het gepuf van een motor, een pauze tussen twee handelingen. Le Pavillon wordt een plaats van technologische bandeloosheid, een poreuze ruimte waarvan Roubaud de lijnen verlegt. De kunstenaar laat zien hoe mooi een ontregeld systeem kan zijn, tussen kunst en techniek, gebruik en fictie, controle en loslaten. Niet chaotisch, maar generatief, waardoor poëtische bressen worden geslagen om uit te nodigen tot nieuwe vormen van aandacht.