Vivien Roubaud

Temps suspendu

Voor deze solotentoonstelling neemt Vivien Roubaud bezit van Le Pavillon, een centrum voor kunst en technologische experimenten. Hij ontvouwt er een dialoog waarin techniek en poëzie met elkaar verweven raken. Hergebruikte objecten, verstoorde stromingen, onzichtbare fenomenen: alles zoekt naar evenwicht zonder ooit tot rust te komen. De tentoonstelling brengt een reeks installaties samen: motoren, sensoren, hybride structuren geassembleerd als elementen van een taal gevormd door storingen, uitval en onregelmatige ritmes.

Roubaud verkent de randzones van technologie, daar waar de machine ophoudt nuttig te zijn en kwetsbaarheid toont, aarzeling zelfs. Ver van elke logica van efficiëntie raken zijn installaties versleten, struikelen ze. Ze onthullen latente gebaren, zwevende toestanden, nauwelijks waarneembare pulsaties. Door productieve dynamieken te ontregelen, ontstaat een visuele vorm van politiek: daar waar functie hapert, beginnen onze opvattingen over wat produceren betekent, te verschuiven.

Bij het betreden van de ruimte tekenen drie printkoppen op sokkels voortdurend teksten op grote vellen die over de vloer zijn uitgespreid. Deze uitgebeende machines, The Creepers, printen in cirkels, week na week, als een losgeslagen drukpers. Hun sporen bouwen zich langzaam op tegen de muren van het Pavillon. Onder de koepel zweven gouden reddingsdekens in de lucht, gedragen door tegengestelde luchtstromen. Even verderop weent een wolk zachtjes terwijl hij verdampt. Objecten bewegen in transparante vloeistoffen, terwijl Feux d’artifice, gel de pétrole dégazé, combustion incomplète, tube PMMA lijken stilgezet in de tijd. De Samares Stationnaires AEC balanceren in een fragiel evenwicht, klaar om bij het kleinste zuchtje lucht uit koers te raken. Op het lagere niveau ontvangen de Gonflables oude luchters die traag en doelloos rondtollen. Écailles, nickel, titane, cuivre, verre, douze volt verstoren subtiel het ritme en bieden andere tijdschema’s aan.

De tentoonstelling ontvouwt zich als een reeks breekbare momenten die je niet alleen bekijkt, maar doorkruist. Verwondering ontstaat zonder spektakel: in het zweven van een doek, het gezoem van een motor, de ruimte tussen twee bewegingen. Le Pavillon wordt een plek van technologische ongedisciplineerdheid, een poreuze ruimte waar Roubaud de grenzen verplaatst tussen kunst en techniek, functie en fictie, beheersing en loslaten. Hij bevestigt een esthetiek van het haperen. Niet chaotisch, maar vruchtbaar: een vorm van glitching die ruimte opent voor nieuwe vormen van aandacht.